“De minderheden in China hebben geen rechten, noch om hun eigen taal te spreken noch om hun godsdienst te belijden” hoorden we op de nationale omroep voor het bezoek van de Chinese eerste minister aan België. Deze bijdrage is bedoeld als een repliek en we hopen dat ons beeld hoe China het minderhedenprobleem aanpakt, onder meer door het verlenen van een zekere autonomie, minder eenzijdig uitvalt dan wat door de massamedia als ‘objectief’ of erger als ‘geëngageerd’ wordt opgedist.
China zit met een overschot van 120 miljoen boeren die hun lapje grond verlaten en hun geluk in de stad gaan zoeken. Daar doen ze het vuile werk en zijn in grote steden nauwelijks nog weg te denken. Toch belasten ze de stedelijke infrastructuur en zorgen voor tal van problemen inzake onderwijs, gezinsplanning, vervoer…Het werd dringend om een systeem op te zetten zodat het probleem van deze vlottende bevolking echt kan aangepakt.
China wil tegen het jaar 2000 zijn 65 miljoen armen boven de armoede-grens tillen. Hoewel er de laatste 3 jaren reeds 15 miljoen Chinezen de armoede vaarwel zegden, is de overgebleven harde kern een harde noot om te kraken omdat er vaak in onvruchtbare omstandigheden geleefd wordt met een spiraal aan negatieve socio-economische factoren. Momenteel worden alle zeilen bijgezet om ook daar de zelfwerkzaamheid op gang te trekken. Het objectief betekent echter dat elk jaar 13 miljoen personen uit de armoede dienen gehaald
