In de zomer van 1921 richtte een tiental progressieve intellectuelen de Communistische Partij van China (CPC) op. Dat wordt in China deze zomer plechtig herdacht.
De stichters hadden drie jaar eerder geageerd in de 4 Mei-beweging tegen het toenmalige corrupte maatschappijsysteem. Ze waren tot het besluit gekomen dat het marxisme China meer te bieden zou hebben dan westerse theorieën over democratie. De Oktoberrevolutie in de pas ontstane Sovjet-Unie was hun grote inspiratiebron. Vandaag, 98 jaar later, is de communistische partij van een organisatie met een 50-tal leden uitgegroeid tot, in absolute cijfers, de grootste politieke partij van de wereld. Ze telt nu meer dan 90 miljoen leden.
Een parcours om trots op te zijn
Partijteksten en toespraken gaan over de aantoonbaar geweldige resultaten van de CPC. Onder haar leiding is het vroeger verarmde China uitgegroeid tot de op een na grootste economie (alweer: in absolute cijfers). De afgelopen 40 jaar, hebben meer dan 700 miljoen Chinezen de armoede achter zich gelaten. Hun land heeft hiermee 70 % van de armoedebestrijding wereldwijd voor zijn rekening genomen. Chinese waarnemers, maar ook buitenlanders zoals Peter Nolan, Martin Jacques en John Ross vinden dat twee stoutmoedige beleidslijnen kenmerkend zijn voor de richting die de CPC uiteindelijk gekozen heeft. Ze wijzen steevast op de politiek van hervormingen en de openheid voor de rest van de wereld. Het socialisme in China experimenteert met een combinatie van markt, staatsbedrijven en staatsplanning, onder de krachtige leiding van een communistische partij. Het socialistische systeem heeft zich uiteindelijk niet afgekeerd of geïsoleerd van de wereldeconomie (in tegenstelling tot dat in de vroegere Sovjet-Unie). Het gaat de wedijver en de dialoog aan met andere economische en politieke systemen. Dat weerspiegelt het derde wezenlijke kenmerk van de Chinese partij: het vermogen om te leren van fouten en om op veranderende omstandigheden in te spelen.
Uitdagingen in het binnenland
Experts van binnen en buiten de partij zijn het erover eens: de behaalde successen nemen niet weg dat de organisatie voor vele uitdagingen staat. En die taken zijn aartsmoeilijk: de partij moet de grote meerderheid van de bevolking blijven vertegenwoordigen (Zhang Weiwei), de ongelijkheid tussen bevolkingsgroepen bestrijden en het project van de armoedebestrijding voltooien. Daarbij is het zaak te zorgen voor het ‘nieuwe normaal’: economische groei en wetenschappelijke ontwikkeling van nog betere, hoogstaande kwaliteit. China moet de klimaatverandering en de milieuvervuiling aanpakken, samen met andere landen. De CPC heeft het vertrouwen nodig van alle sociale milieus, ook van mensen die ongeduldig vragen om meer individuele, burgerlijke vrijheden.
… en in het buitenland
Internationale krachten zouden de ontwikkeling van China willen afremmen of helemaal stoppen. Ze bedreigen hierbij de handel, de technologie en de territoriale eenheid van het land. Denk bij dat laatste aan de hele propagandamachine die op volle toeren draait rond Xinjiang, de Zuid-Chinese Zee, Taiwan, Hongkong enz… Van alle aanvallen is de CPC en haar leidende rol het centrale doelwit. De partij zal dus de correcte combinatie moeten vinden van het verweer tegen de dreiging van een koude oorlogspolitiek enerzijds en de promotie van haar eigen strategie voor de wereldpolitiek anderzijds. Met andere woorden: blijven bouwen aan ‘een gemeenschap met een gedeelde toekomst voor de mensheid’, met als koninginnestuk het Belt and Road Initiative (de nieuwe Zijderoutes). Volgens de partijleiding heeft de CPC in de huidige wereldsituatie daarbij de behoefte aan dezelfde mentaliteit waarmee de partij ooit aan de Lange Mars begon.
Hoge eisen
De eisen gesteld aan partijleden en leidinggevende figuren zijn dan ook niet mis. De organisatie kiest haar kaderleden uit via een uniform selectiesysteem. Ze krijgen een opleiding in een reusachtig netwerk van politieke vormingsinstituten. Volgens een groot aantal criteria worden de prestaties van deze leden van de communistische meritocratie beoordeeld. Tegenwoordig nemen hedendaagse normen daar een prominente plaats in. Zijn de functionarissen in staat te zorgen voor economische ontwikkeling, voor werkgelegenheid, sociale zekerheid? Beschermen ze het milieu bewust, actief en doeltreffend? De Commissie voor Discipline Inspectie heeft de afgelopen jaren een hardnekkige strijd gevoerd tegen corruptie, plichtsverzuim en zelfverrijking onder (kader)leden die aan de hoge politieke en morele eisen niet konden voldoen. Die ‘strijd gaat door’.
Een marxistische partij?
Veel buitenlanders, van allerlei politieke strekkingen, twijfelen aan het marxistische gehalte van de CPC, en het socialistische karakter van de Chinese maatschappij. Voor hen is het voornaamste of enige doel van de CPC: macht. Bij elke positieve maatregel die ze niet kunnen negeren zeggen critici en twijfelaars: ‘dat moeten de Chinese leiders doen om de bevolking te paaien en aan de macht te kunnen blijven’. Zeker, de Chinese communisten hechten er wel degelijk aan dat de partij het land verder blijft leiden. ‘In een groot, ingewikkeld land als China is een centrale, verenigde leiding die voor lange tijd de bakens uitzet en zorgt dat de dingen gebeuren, van levensbelang, ‘ vinden ze.
Trouw aan de oorspronkelijke missie, flexibel in een veranderende realiteit
Met Xi Jinping voorop, bezweren de leden van de CPC: ‘het communisme is ons hoogste ideaal, altijd geweest, ook nu en voor de toekomst’. Vorige maand is er een interne partijcampagne gestart onder het motto: ‘trouw blijven aan de missie waarvoor we zijn opgericht’. Het rapport van het 19e (het meest recente) Partijcongres stelt openlijk: ‘De oorspronkelijke ambitie en missie van de Chinese communisten is het streven naar voorspoed voor het Chinese volk en wederopleving van de Chinese natie…Niemand mag achterblijven’. ‘China is nu het grootste socialistische land. Door het besef van de gevolgen die een verstarring van het denken kan hebben heeft de partij de marxistische theorie verder ontwikkeld en aangepast aan de Chinese context’. De grondslag blijft echter het marxisme, betogen de leiders van de CPC. De herdenking van de 200e verjaardag van Marx en de samenstelling van de ‘Schatkamer van het marxisme’, zoveel mogelijk documenten over het gedachtegoed van Marx en de marxisten in de wereld, kunnen in die richting wijzen. En voor het bewezen leervermogen van zijn partij heeft Xi Jinping een verklaring. ‘Onze partij werkt niet voor het eigenbelang. Ze dient geen andere belangen dan die van de staat, de natie en de bevolking’.
Xinhua, People’s Daily, learningfromchina.net (website van John Ross)
Het succes van de CPC ligt juist in haar vermogen om zich uit een van de donkerste momenten uit de Chinese geschiedenis (Grote Sprong Voorwaarts en Culturele revolutie) te ontwikkelen tot een partij die een pragmatisch economisch beleid voert, kijkend naar andere succesverhalen in Azie.
Andere landen zonder communistische partij hebben een zelfde succes gekend, en ook India heeft de laatste tien jaar 300 miljoen mensen uit de armoede gehaald. Dat allemaal zonder een politiek systeem dat systematisch mensenrechten en politieke vrijheden schendt.
De Chinese geschiedenis is langer dan de laatste 100 jaar. De donkerste periode is toen de Chinese beschaving op instorten stond door o.a. westerse opium gekweekt in India.
De armsten onder de armen in China bezitten een eigen huis en/of grond. Ik denk niet dat veel Indiërs dit kunnen zeggen.
“India heeft de laatste tien jaar 300 miljoen mensen uit de armoede gehaald.”
Graag bron en gehanteerde maatstaf van armoede in India. Waarschijnlijk allemaal nonsens en (westerse en Indische) propaganda.
300 miljoen uit het armoede ,maar 400 miljoen in armoede erbij geboren. Als India het 1 kind beleid had aangenomen misschien wel waar.
Aziatische landen hebben geen Westerse propaganda nodig – wat daarmee ook bedoelt wordt-, ze doen het gewoon zelf.
De cijfers over armoedebestrijding in India komen van de Verenigde Naties, en dezelfde maatstaven als voor China worden gebruikt: “(…) in India, 271 million moved out of poverty between 2005/06 and 2015/16. The country’s poverty rate has nearly halved, falling from 55%to 28% over the 10-year period.” In de komende jaren wordt voorspeld dat het aandeel nog drastisch verder slinkt.
Het huizenbezit in India is met 87 procent even hoog als in China (90 procent). Ook de bevolkingsexplosie in India is een mythe, met een gemiddelde van rond 2 kinderen per gezin. Eenkindpolitiek is trouwens nu al een ramp in China.
Die succesvolle armoedebestrijding in India, maar ook andere Aziatische landen bewijst dat hiervoor geen autocratisch politiek systeem nodig is. Dat argument klopt niet.
Bevolkingexplosie is a myth voor de middel klasse, maar jammer genoeg waar voor de lage klasse. De middel klasse wil de lage klasse dwingen te steriliseren nu. Stemmen kunnen alleen voor mensen op een wijk buurt. Daarom willen sommige arme Indiers hun huizen niet verkopen, zelfs als ze samen met ratten moeten leven. Politici komen elke verkiezingsjaar langs met allelei beloftes die nergens heen leiden.
Als u weet dat de middenklasse in India nog maar een kleine minderheid is, 10 a 20 procent, dat houdt uw uitspraak geen steek. In vele Indiscje provincies komt het reproductiecijfer in de buurt van dat van China.
Het argument is trouwens dat de meeste Aziatische landen sterk vooruit gaan in levensstandaard. Daar is geen communistische partij en autoritair systeem voor nodig.
Hier staat iets anders:
https://www.downtoearth.org.in/news/new-poverty-line-rs-32-for-rural-india-rs-47-for-urban-india-45134
https://www.mnnonline.org/news/indias-poverty-reaches-highest-level-in-decades-complications-abundant/
Die zeggen niet iets anders. Eerste artikel hanteert ander methodologie. Tweede is een advertentie. Kijk samenvatting op https://asia.nikkei.com/Opinion/India-s-post-poverty-challenge.
Het gaat niet enkel over India, ook andere landen zoals Bangladesh maken vooruitgang: https://www.worldbank.org/en/results/2018/11/15/bangladesh-reducing-poverty-and-sharing-prosperity : “Based on the international poverty line of $1.90 per person per day, poverty declined from 44.2 percent in 1991 to 13.8 percent in 2016/17”.
Armoedereductie is geen uitzonderlijk Chinees fenomeen, het vindt plaats in landen van Zuid-Korea tot Bangladesh vandaag. Een Aziatisch fenomeen.
Taiwan, Japan, Zuid-Korea, Hongkong, Macau allemaal recente democratieën. Allemaal geregeerd door een autocratische overheid. Shithole democratie in Mongolië, Indonesië en India. India had net 50 euro gestolen van gemiddelde burger door 500 bankbiljetten op 1 dag ongeldig maken. In China is zoiets niet eens mogelijk en hoeft het ook niet sinds de komst van Alipay.
Ik zou me niet blindstaren op de cijfers, al komen ze van de VN. Propaganda is er overal: in India, in China, in het Westen enz. 271 miljoen wordt bijv. 300 miljoen. Er zit veel lucht in het getal 271 miljoen. De accuraatheid is afhankelijk van de kwaliteit van o.a. lokale statistieken en India is een ontwikkelingsland met wijdverspreide corruptie. De overheid in New Delhi hanteert uit pr-overwegingen een lage armoedegrens. Daardoor lijkt het alsof het aantal armen in India meevalt en het armoedebeleid een succes is. Ook hoeft de overheid zo minder uit te geven aan uitkeringen voor arme mensen.
Dat de armoede verminderd is, is een feit. De oorzaak is ondernemeningschap en een efficiënte overheid met een rechtvaardige doelstelling. Armoedereductie is zeker geen Chinees fenomeen. Ook in niet-communistische samenlevingen kan de methode toegepast worden.
Ook mogen we ons niet blindstaren op het huizenbezit in India. Hoeveel lucht zit hierin? De miljoenen slaven hebben niet de minste hoop op het bezit van eigendommen. Zonder politieke hervormingen in India is dit onmogelijk op te lossen. Indiërs van hoog tot laag hebben een irrationale minderwaardigheidscomplex tegenover China. Dat sommigen hierin een argument zien om het Chinees politiek bestel te bekritiseren getuigt eveneens van irrationaliteit.
Zonder verdere politieke hervormingen op basis van socialisme zal India moeilijk erin slagen om de armoede te elimineren. En veel Aziatische landen hebben dit goed begrepen om niet blindelings de westerse propaganda te volgen.
Al die punten, die u aanhaalt, gelden ook voor China, dat trouwens op de corruptie-index slechter doet dan India. De opgang van Azie is het grote verhaal, en China is daar een belangrijk onderdeel van. Wat is er trouwens meer socialistisch aan arbeiders die overuren kloppen in Shenzhen dan in Dakha? Wat is er meer socialistisch aan spoorarbeiders zonder echt contract in China dan in Indonesie ?
Spoorarbeiders zijn ambtenaren dus hebben geen contract nodig. In sommige families zijn er al 3 generaties spoorwerkers. Indonesische overheid is bang voor stakingen dus daar zijn contracten, maar in China nooit. Hoe bereken je die corruptie index dan? Een Indiër in China zei zelf dat India is er meer corruptie dan in China. Van politie tot president. De reden is dat er erg veel staatsbedrijven zijn in China dus misschien het overschatting. Het corruptie is meer in het geheim terwijl ze in India erg open en bloot ligt. India het land van de cricket heeft nu het zelf verspreid naar de UK met het corruptie in die sport.
De oplossing voor corruptie is niet transparantie en persvrijheid zoals de westerse propaganda ons wil doen geloven. De oplossing voor corruptie is integriteit 清廉. Volgens deze (Chinese) maatstaf is India (en vele westerse landen) vele malen corrupter dan China.
In het Westen wordt corruptie bestreden door wetten en een zelfverklaarde transparantie. Toch voelen de mensen dat corruptie er welig tiert. Het systeem van de scheiding van de machten en de Pers staan er machteloos. Lobbygroepen trekken achter de schermen aan de touwtjes. Denken we maar aan de strijd van de 99% tegen de 1%. Het Volk, de 99%, heeft verloren.
Natuurlijk blijft China niet gespaard van corruptie. Het kent een ander soort manier van corruptiebestrijding: een integriteitsbeleid. Het hoogste controle-orgaan is de Central Commission for Discipline Inspection. De hoogste leiding van het land is een collectief leiderschap. De leden controleren elkaar.
We kunnen een vergelijking maken tussen de twee systemen om te kijken welk systeem betrouwbaarder is, bijv. in de sportwereld. Het eerste systeem: de deelnemers controleren elkaar. Het tweede systeem: er is een scheidsrechter. In de sportwereld wordt het tweede systeem bijna altijd gebruikt omdat dit meer bestand is tegen omkoping/corruptie. Is de scheidsrechter ook niet omkoopbaar? Ja, de perfectie is niet van deze wereld. Maar ondanks alles, met een scheidsrechter is beter dan zonder scheidsrechter.
Een goed integriteitsbeleid berust op goede wetten, transparantie en een efficiënt controlemechanisme, maar ook deugdelijk onderwijs, een zekere materiële welvaart, correcte verloning enz. De instellingen die internationale ranglijsten voor corruptie/transparantie opstellen, zouden beter de deuren sluiten: de wereld is beter af met minder onjuiste propaganda.
In het westerse checks-and-balances-systeem worden de drie machten (en de pers) verondersteld elkaar te controleren. Een externe macht (de financiële lobbygroepen) beïnvloedt de besluitvorming. Maar er is geen scheidsrechter die de machten coördineert. Elke persoon kan in principe tot de hoogste leider verkozen worden zonder ook maar degelijk gescreend te worden op integriteit en talent.
In het Chinese checks-and-balances-systeem is er wel een scheidsrechter (de CCDI onder de leiding van de Partij) die de machten verzoent om als doelstelling het Volk te dienen. De hoogste leiding van het land werden vooraf gescreend op hun integriteit en talenten.
Elke theorie moet getoest worden aan de praktijk. Als China extreem corrupt zou zien, heeft dit ongetwijfeld een invloed op de efficiëntie. China is één van de meest efficiëntste landen op dit moment. Zelfs de VS voelt dat het ingehaald wordt. Zij die beweren dat China corrupt is, heeft zijn huiswerk niet gemaakt.
Corruptie is uw (overheids)positie misbruiken voor persoonlijk gewin. Dat geldt zo in Belgie, dat geldt ook voor China. Doen alsof er verschillende standaarden zijn voor corruptiemeting, is zoals een pseudowetenschapper die beweert dat wetenschap maar niets is, maar zijn eigen uitgangspunten die niet falsifeerbaar zijn, beter zijn. Overigens gelooft u nu zelf dat er in China geen 1% vs 99% is? er is in China een grote geldcontratie bij de economische elite. En zij hebben vaak nauwe banden met de overheid, die zich zo ook verrijkt. De Panama-papers ontdekten grote sommen geld bij de hoge partijkaders, incluis de familie van Xi. Dat is de definitie van corruptie.
Waarom is de corruptie in China wijdverspreid ? Omdat China een gemengde economie heeft, waarin de staat de middelen bezit en de prive de winsten maakt, en de connecties tussen de twee lopen vaak via schimmige deals. Overigens is corruptie juist goed geweest voor de economische groei in China. Maar maatschappelijk is corruptie niet aanvaardbaar.
Met het vervolgen van overheidsambtenaren roei je de wortel van het probleem niet uit.
Want wat u beschrijft – verantwoording van ambtenaren aan hogere partijniveau’s – is een deficit in een autoritair systeem. Een recente studie van J. Pan toont aan dat lokale overheden systematisch klachten en problemen verzwijgen voor hogere staatsniveau’s. De centrale overheid weet dat, en doet soms dan maar beroep op lokale ngo’s om de lokale overheden te controlen. Ook de sociale media hebben hierbij een grote rol.
Juist omdat China extreem corrupt is, heeft het een hoge economische groei kunnen aangroeien. Ik verwijs naar de analyse van Yukon Huang.
Chinese checks-and-balances-systeem heeft inherente gebreken, zie J. Pan.
De centrale vraag was trouwens niet over corruptie, maar:
Als andere Aziatische landen met vrijere samenlevingen in het verleden, heden en toekomst aan armoedereductie werken, dat is het Chinese model niet uniek aan haar politieke repressie niet te verantwoorden.
In China is corruptie is gelijk aan niet-integer. Disciplinaire sancties en maatschappelijke veroordelingen zijn er heel gewoon. In het Westen is corruptie gelijk aan niet volgens de wet. Lobbygroepen beïnvloeden de wetten en zijn niet vervolgbaar. Hierdoor is er een cultuur van: Wat niet is verboden, is toegestaan.
Feit is dat corruptie menselijk en universeel is. Geen enkele maatschappij ontsnapt er aan: ook China is niet corruptievrij. Maar juist omdat de CPC verhoudingsgewijs het minst corrupt is, heeft het de burgeroorlog met KMT gewonnen en van China een moderne staat gemaakt die kan wedijveren met de meest geavanceerde landen.
Westerlingen kijken met westerse normen en Chinezen met Chinese normen naar de wereld. Het verschil is dat Chinezen leren van het Westen, maar dat het Westen koppig blijft aan het eigen gelijk. Succes is zich adequaat aanpassen aan de veranderende omgeving. We zien duidelijk wie moeite heeft om zich aan te passen en (relatief) minder successen boekt.
Corruptie leidt tot hoge economische groei. Enkel gehersenspoelde mensen geloven dit.
Chinese checks-and-balances-systeem heeft zeker inherente gebreken. Maar minder dan de westerse checks-and-balances-systeem met de scheiding van de machten. Lobbygroepen en draaideurpolitiek zijn er schering en inslag. Systemen wedijveren met elkaar. Op dit ogenblik zit het westerse model in de hoek waar de klappen vallen.
In China is de armoede gereduceerd onder het bewind van de CPC die het Chinese model hanteert. Het is juist te beweren dat de Chinese armoede verminderd is onder het Chinese model. In andere landen kan de armoede gereduceerd worden onder een ander model. Er is geen tegenspraak.
Politieke repressie in China? Weer zo’n propagandataal met dubbele standaarden. Hoeveel tolerantie is er voor de ideologieën die het heersend politiek bestel willen omvormen/omverwerpen? Bestaat er ruimte voor discussie? In het Westen helemaal niet. In China is die ruimte er wel.
In landen waar de armoede is gedaald zijn er overheidsmaatregelen getroffen om de armoede te doen afnemen. De doelstellingen werden niet louter overgelaten aan de markt. Juist omdat men gelooft in het nut van een efficiënte regering is de armoede kunnen dalen. China heeft één van de meest efficiënte overheidsapparaat omdat de corruptie er verhoudingsgewijs veel minder is. Daar waar de laatste jaren de corruptie fenomenaal is gestegen (bv. de VS, Europa) zien we dat de armoede niet is gedaald.
Veel Aziatische landen kijken op naar het Chinese ontwikkelingsmodel en nemen elementen over die nuttig zijn voor de eigen situatie. Ze beseffen dat een efficiënte regering essentieel is voor de ontwikkeling. Het is irrationeel om China-kopiën als verlicht voorbeeld te nemen om het Chinese model te bekritiseren. Eigenlijk niet eens de moeite om te reageren.
Corruptie tiert weilig in China wegens zijn gemengde economie. Wil een ondernemer iets beginnen, dan moet dat via een complexe bureaucratie, en zijn achterpoortjes de manier om te investeren, vandaar dat corruptie en hoge economische groei hand in hand gaan (dixit Yukon Huang, voormalig directeur Wereldbank in China).
De corruptie is er volgens verschillende rapporten verhoudingsgewijs vrij hoog. Volgens een onderzoek van de 2017 Global Corruption Barometer vond 73 procent van de Chinezen dat corruptie de laatste drie jaar toegenomen is.
Het veroordelen van corrupte ambtenaren is symptoombestrijding, een echte oplossing ligt in het herstructuren van het model dat die corruptie juist toelaat. Trouwens zijn er al tal van politieke hervormingen geweest sinds Deng, die voor grotere efficientie gezorgd hebben.
Politieke repressie groter in Europa zegt u? Hoeveel journalisten verloren hun job of verdwenen in China de laatste vijf jaar? Hoeveel in Belgie?
Rapport hier, expert daar: meningen overal. Wie moeten we geloven? Elke theorie moet beantwoorden aan de praktijk en individuele gevallen zeggen niets.
Er is natuurlijk corruptie in China. Hoe meten? Volgens westerse of Chinese normen? Westerlingen kijken met westerse normen en Chinezen met Chinese normen naar de wereld. Is concensus mogelijk? Waarschijnlijk niet, maar we kunnen wel leren van elkaar. China leert van het Westen. Het omgekeerde nauwelijks.
‘Corruptie leidt tot economische groei’ is niet overtuigend, wie het ook heeft gezegd. Corruptie leidt tot inefficiëntie en uiteindelijk tot het verval van een (politiek) systeem. Als corruptie in China groter is geworden, zouden we de negatieve gevolgen zien. In de praktijk gebeurt het omgekeerde. Elke theorie of mening moet hieraan beantwoorden.
Dezelfde conclusie met de politieke repressie. Verschillende normen. Concensus onmogelijk.
Vraag: waarom elkaar demoniseren terwijl we van elkaar kunnen leren?
Uw uitspraak getuigt van weinig voeling met China en wordt tegengesproken door academisch onderzoek.
Ik verwijs naar het onderzoek van een van de Chinese topeconomen, Bai Chong En. Wil je een zaak opstarten in een Chinese stad of provincie, dan is dat volgens de officiele regels bijna onmogelijk (duurt letterlijk jaren), dus doet de zakenman beroep of informele kanalen, en benadert hij direct de partijbaas. Door omkoping heb je binnen enkele dagen een fabriek, waar de partijbaas en lokale overheid ook in deelneemt. Lokale overheden en hun privebedrijven concureren met andere overheden Het resultaat: hoge economische groei. Dat systeem wordt ook wel ‘crony capitalism with chinese characteristics’ genoemd.
Een andere studie van Li Weijia formuleert het zo: “Crony capitalism and corruption in China’s party-state system have played a key role in
the promotion of economic growth. Crony business firms benefited from their privileged
relations with local officials, which helped them”.
De zogenaamde ‘crony capitalism’ bestaat overal. De vervlechting/samenwerking tussen privé en overheid is een deel van een industrieel beleid. Dat is wel bevorderlijk voor economische groei. Dit toont aan dat geen enkele overheid gelooft in de vrije markt.
Corruptie op zich is nooit bevordelijk voor economische groei. Geen enkele samenleving promoot corruptie.
‘Crony capitalism’ is in essentie corruptie. Bedrijfsleiders spijzen de persoonlijke bankrekening van de lokale partijbaas, en kunnen in ruil de bureaucratische regels omzeilen. Vaak zorgt de partijbaas er zelfs voor dat andere bedrijven niet van dezelfde bevoorrechte positie kunnen genieten. Maar omdat de verschillende lokale entiteiten, met hun bedrijven, tegen elkaar concurreren, krijg je een economisch competitief model met hoge economische groei.
Het probleem is dat corruptie maatschappelijk niet aanvaardbaar is. Volgens peilingen vinden Chinezen corruptie het belangrijkste probleem, nog meer dan de kloof tussen arm en rijk. Ook ontstond de indruk dat lokale partijbazen poppen waren in handen van de zakenwereld. De strijd van Xi Jinping tegen corruptie was hierop een antwoord.
Het probleem is natuurlijk dat met dat schrikoffensief de economische groei achteruitgaat, wat we vanaf 2016 zien. Oplossing is dan ook de regels aanpassen, die bedrijven toelaten makkelijker zaken te doen.
1. Een algemeen menselijk fenomeen wordt omschreven als een specifiek Chinees-communistische praktijk. Tegen dit soort corruptie wordt tenminste gepast opgetreden in China voordat het zich institutionaliseert in het politiek systeem zoals in het Westen.
2. Dat corruptie groei zou opleveren is niet bewezen. Als dat waar zou zijn, waarom kopiëren landen met lage groei niet het Chinese voorbeeld? Er is geen enkel economisch model waarbij corruptie tot groei zou opleveren. Integendeel. De bewering wordt ook tegengesproken door de realiteit in anderen landen.
3. De correlatie tussen de strijd tegen corruptie en de verminderde economische groei sinds 2016 in China is niet bewezen. Het is gewoon een statistische toevalligheid.
4. Na 27 reacties kan ik nog steeds niet zien wat er bewezen is… behalve pogingen om het Chinese model te demoniseren zonder introspectie. Wat? Introspectie voor het Westen? Dat is een politiek taboe.
Als afsluiter, Martin Jacques over de rol van de overheid in China: “Westerners do not understand how vital a competent government is in China.”
https://www.youtube.com/watch?v=tpB7A1iKc5E
Ik denk dat Dirk discussies afsluit.
Als iemand kritiek op iets heeft betekent dat op geen enkele manier demoniseren.
De corruptie in China begint bij de kleine bedragen die burgers voor normale voorzieningen moeten betalen.
Als je betoogd dat de familie van bv LI Peng, miljarden hebben overgesluisd naar Mauritius of waar dan ook, vinden ze dat geen probleem, want dat is staatsgeld. Ze denken dat het voor hen persoonlijk geen probleem uitmaakt./
Als ze lezen dat Bo Xilai wordt veroordeeld omdat hij 2 miljoen heeft achterovergedrukt, lachen ze want ze weten dat het eerder over 2 miljard gaat.
De dochter van Li Peng Li Xiaolin die vicevoorzitter was van de China Power Investment Corporation, wordt bij mijn weten niet genoemd bij de Mauritius leaks, maar wel bij de Panama papers. Hierover zegt de ICIJ database:
Li Xiaolin and her husband Liu Zhiyuan were the beneficial owners of “Fondation Silo,” a Lichtenstein foundation that was the sole shareholder of “Cofic Investments Ltd.,” a company incorporated in the British Virgin Islands when her father Li Peng was prime minister of China. The couple’s Swiss lawyer told Mossack Fonseca that Cofic’s source of funds was business profits from helping other clients of his law firm export heavy machinery from Europe to China.
Het is niet omdat een firma daar gevestigd is, dat er iets onwettelijk zou gebeurd zijn. Zelfs het beursgenoteerde Alibaba heeft zijn zetel op de Kaaiman eilanden.
Graag bekritiseer ik Westerse landen, maar op deze website gaat het toch over China? De vergelijking met het Westen is ook vaak redelijk absurd. Referentie naar andere Aziatische landen is veel meer op zijn plaats.
1&2. Dat is niet zo. China is niet uniek in zijn model van hoge economische groei gepaard met een hoge graad corruptie. Economen spreken over de Oost-Aziatische paradox. Rock, M: “We find that corruption slows growth and/or reduces investment in most developing countries, particularly small developing countries, but increases growth in the large East Asian newly industrializing economies.”
3. Ook deze bewering staat haaks op een brede consensus bij Chinese onderzoekers. Hui Li: ‘we find that President Xi Jinping’s
anti-corruption campaign is associated with an average 1.3% drop in the real growth rates of
provinces’, Qu Guangjun: “we then estimate the effect of anticorruption on growth, finding a negative impact”.
4. De conversatie is afgedwaald van de eerste vraag.
@Huub, @Lok, @AJ
Het is onwaarschijnlijk dat Lok met zijn “als afsluiter” bedoelde dat hij voorstelt de discussie te beëindigen. Voorstellen om een bepaald debat af te ronden gaan uit van de redactie, niet van 1 lid van de redactie. Het is dan ook de redactie die zich nu beraadt of het beter is om achter dit specifieke debat dat een beetje alle kanten uitgaat een punt te zetten. Wordt vervolgd.
Het uitgangspunt van ChinaSquare is: “Zowel positieve als negatieve verschijnselen worden belicht, verhoudingen worden in de context geplaatst.” De context is China in de wereld en niet een (westers) ideaal. Vergelijkingen met westerse systemen zijn niet absurd, maar nuttig.
Natuurlijk spreek ik in eigen naam. Met “als afsluiter” bedoel ik dat het debat niet aan de bovengestelde eisen voldoet. Het is duidelijk dat bv. anti-corruptie geen oorzakelijk gevolg heeft voor economische groei. Ordehandhaving onderbreekt economische activiteiten tijdelijk. De zogenaamde consensus gaat niet over het oorzakelijk verband, maar over een vaststelling.
Er is maar één antwoord op niet-opbouwende kritieken: “De honden blaffen en de karavaan trekt verder.” Het gevolg is dat de honden zelfvoldaan achterblijven, maar niets bijdragen aan de wereld.
Het stuk Alles begon met een Communistische Partij die 50 leden telde… heeft een lange reeks interessante bijdragen opgeleverd. De behandelde thema’s zijn intussen uitgebreid en kunnen niet langer gezien worden als reacties op het artikel. Veel lezers die dat wilden hebben de kans gehad hun visie te geven. Wij beëindigen deze specifieke thread en bedanken allen die een bijdrage hebben geleverd. Vanzelfsprekend hopen wij op nieuwe reacties die aansluiten bij de meest recente artikelen.
REDACTIE CHINASQUARE