Op het Nationaal Volkscongres hebben de belangrijkste leiders van de regio Xinjiang openhartig gesproken over de situatie in hun regio. Positief en negatief.
Xinjiang op het Volkscongres
Nur Bekri, de voorzitter van de autonome regio Xinjiang heeft op het Nationaal Volkscongres verklaard dat de situatie er in zijn geheel veilig is , maar dat de onderliggende problemen – etnische tegenstellingen en separatisme– nog altijd bestaan. Ontwikkeling is noodzakelijk voor stabiliteit en stabiliteit is de eerste voorwaarde voor ontwikkeling. Daar moet dus verder op gewerkt worden.
De machtigste man van Xinjiang, partijchef Zhang Chunxian, bevestigde dat hij vertrouwen heeft in de situatie, maar dat men toch lessen moet trekken uit de rol van nieuwe technieken bij communicatie in de gebeurtenissen van het Midden-Oosten.
In juli 2009 kwamen in de hoofdstad Urumqi 197 mensen om bij etnische rellen tussen Han en Oeigoeren. GSM en Facebook zouden een grote rol gespeeld hebben in het uitlokken van de rellen. Daarnaast zijn er aanslagen geweest, met als hoogtepunt een mislukte bomaanslag op een passagiersvliegtuig in 2008 en een bomaanslag met 6 slachtoffers in Aksu in 2010. De overheid bestrafte de schuldigen aan het geweld- zowel Han als Oeigoeren; sindsdien wordt iedereen die ervan verdacht wordt de ethnische tegenstellingen op te kloppen nauwgezet in het oog gehouden. Tegelijk hebben de provinciale en centrale regering hun inspanningen opgedreven om het levensniveau in Xinjiang op te trekken.
In dat kader zag 2010 een verdubbeling van het toerisme in Xinjiang : een miljoen buitenlanders en 30 miljoen binnenlandse toeristen kwamen op bezoek. (Bron Xinhua)
Achtergrondinformatie
Xinjiang is vooral een regio van oasen in de woestijn, waarlangs de verschillende trajecten van de zijderoute lopen; het was altijd een kruispunt van volkeren; de samenstelling van de bevolking wisselde herhaaldelijk; het stond meestal maar niet altijd onder Chinese controle en vormde nooit een apart land; Xinjiang betekent ‘nieuwe territoria’ en die naam kreeg het 2000 jaar geleden van de Han-dynastie. In 1949 bestond de bevolking vooral uit Oeigoeren, samen met enkele andere minderheden en 5% Han. Oeigoeren zijn Turkse moslims, daarom spreekt men soms van Oost-Turkmenistan; ze zijn nauw verwant met de Oezbeken die vroeger deel uitmaakten van de Sovjet-Unie. Wegens de militaire spanningen met de Sovjet-Unie in de jaren 60-70 werden miljoenen soldaten van elders uit China met hun familie permanent langs de grens gevestigd; ze moesten zichzelf bedruipen en lanceerden grootschalige landbouw en industrie in de regio. Daardoor maken vandaag de Oeigoeren nog slechts de helft van de bevolking van 20 miljoen uit, en ze zijn in de hoofdstad Urumqi in de minderheid. De Han zijn overwegend verstedelijkt, veel Oeigoeren leven nog in de armere oasestadjes en -dorpen. De snelle verandering van de etnische samenstelling van de regio en de economische ontwikkeling leidt tot BHV situaties op grote schaal met alle spanningen van dien. De overheid voert officieel een beleid van positieve discriminatie tegenover de Oeigoeren en andere minderheden wat dan weer tegenreacties oproept van de Han in de regio.
De etnische tegenstellingen in Xinjiang vormen voor de regering in Beijing een ernstiger probleem dan de spanningen in Tibet die meer media-aandacht krijgen in het Westen.
“Oeigoeren zijn Turkse moslims” is zeer omstreden.
Volgens verschillende historische onderzoeken hebben Oeigoeren niets te maken met Turken.
Turken hebben Xinjiang al eeuwen verlaten voordat de Oeigoeren in Xinjiang kwamen opdagen.
Het concept dat Oeigoeren Turken zijn kwam oorspronkelijk uit de koker van Westerse mogendheden in de 19e eeuw, die maar al te graag een vinger in de pap wilden hebben in Xinjiang. (Met name Engeland en Rusland).
Tegenwoordig zijn de aanhangers van een onafhankelijke “Oost-Turkmenistan” de grootste promotors van hun “bloed band” met Turken. Niet in de laatste plaats van wegen geld donaties en al dan niet openlijk steun van Nationalistische Turken. De reacties van de Turkse regering en bevolking op het bloedbad van 2009 spreekt boekdelen.