
De Chinese steden stijgen in de door Nature opgemaakte ranglijst van wetenschappelijke steden terwijl de steden in de VS en Europa dalen. Beijing staat nummer één en Shanghai op drie.
Met elk meer dan 20 miljoen inwoners behoren Shanghai en Beijing tot de ‘hypersteden’ van het mondiale zuiden, inclusief Delhi, São Paulo, Dhaka, Caïro en Mexico-Stad, en overtreffen ze de ‘megasteden’ van het mondiale noorden zoals Londen, Parijs, of New York (1). Als je door de straten van de Chinese steden loopt, zul je echter al snel één duidelijk verschil opmerken: de afwezigheid van grote sloppenwijken of alomtegenwoordige dakloosheid die zo gewoon is in het grootste deel van de rest van de wereld.
De groene zones en parken te Chengdu worden bestuurd vanuit een stedelijk brein dat de informatie verwerkt die door tienduizenden terminals verstuurd wordt en door de app Tianfu Greenway ter beschikking gesteld van de smartphonegebruikers. Voor de metro garandeert een slim systeem de integratie van de ticketing, het nemen van de temperatuur en de veiligheidsinspectie.
Op 1 april 2017 maakten de Chinese leiders hun plan bekend om op 2 uur rijden van Beijing een nieuwe droomstad van 1770 km² uit de grond te stampen. De verwachting is immers dat het gebied tegen 2035 een moderne socialistische stad wordt die groen, koolstofarm, slim, leefbaar en tamelijk concurrentieel is.
De doelstellingen voor de stedelijke milieu infrastructuur streven een geïntegreerde benadering na van diverse afvalstoffen. Ten lande zullen tegen 2025 1000 nationale ecologische boerderijen worden uitgebouwd en 10.000 lokale. Het ministerie van Landbouw pakt in zijn vijfjarenplan uit met duurzaam voedsel zoals in een laboratorium gekweekt vlees en plantaardige eieren.