President Xi Jinping haalde de krantenkoppen op de Rio G20-top van 2024, toen hij beloofde de wereldwijde handel in landbouwproducten opnieuw vorm te gaan geven. Hij beloofde de Chinese import uit ontwikkelingslanden te verhogen tot meer dan USD 8 biljoen dollar tegen 2030. In 2024 bedroeg die nog USD 1,4 biljoen. Nu krijgt dit beleid een extra stimulans door de handelsoorlog van Donald Trump.
Onze huidige Chinareis leidde ons onverwachts naar Yuxian, een plattelandsgemeente in de provincie Shanxi. Dat was niet omdat er daar iets bijzonders te zien is, maar omdat een oude kennis van mijn vrouw er woont. Echter, zodra je Yuxian binnenrijdt, herinner je je weer dat iedere plaats als deze een uniek inzicht geeft in het China van vandaag en daarom een kort artikel verdient.
Hoewel we alweer een paar dagen in Beijing terug zijn, is er nog een museum in Lanzhou waarover het zeker de moeite waard is te schrijven: het Jiandu Museum. Eigenlijk is het een historisch museum dat de ontstaansgeschiedenis van de Chinese natie vertelt, maar dan zoals het tot ons komt geschreven op van oude teksten op bamboelatjes: jiandu genaamd.
In november 2024 veroorzaakte China grote opschudding tijdens de VN-klimaatbesprekingen in Bakoe, Azerbeidzjan, toen vice-premier Ding Xuexiang de internationale financiën van China afschilderde als een vorm van klimaatfinanciering. Zijn verklaring, en de daaropvolgende acties van China, vertegenwoordigden een evolutie van China’s al lang bestaande standpunt in VN-klimaatonderhandelingen.
Amsterdam bestaat dit jaar 750 jaar en de gemeente pakt die viering groots aan. Helaas is de, niet geringe, Chinese gemeenschap niet zo blij met het beeld dat de stad van Chinezen schetst. Binnen een periode van één dag is er een storm van protest in die gemeenschap ontstaan. Dit incident is niet los te zien van de manier waarop China in onze media omschreven wordt.
Iedereen weet inmiddels dat China leidend is op het gebied van kunstmatige intelligentie. Toch sta je telkens weer versteld, wanneer je tegen weer een nieuwe ontwikkeling in China aanloopt. Een paar dagen geleden waren we onderweg naar de hoofdstad van de provincie Gansu, Lanzhou. Toen we om de bekende sanitaire redenen even bij een tankstation stopten, stonden we versteld van de mededeling: ‘dit is een onbemand tankstation’.
Een aantrekkelijk aspect van reizen is dat je met veel meer verschillende mensen in contact komt dan tijdens je dagelijkse activiteiten in je eigen woonplaats of land. Tijdens onze reizen door China komen we ook geregeld in contact met Taiwanese toeristen en lezen en zien we in de media veel over Taiwanezen die (semi-)permanent in China verblijven. Al deze feiten en ervaringen vormen het beste bewijs dat Taiwan gewoon een deel van China is.
Zout is een essentieel ingrediënt in ons dieet. Het is zo makkelijk verkrijgbaar dat de moderne mens er nu gemiddeld teveel van eet. Het zout in onze keuken komt uit de supermarkt, maar de meeste consumenten weten weinig of niets over hoe het vervaardigd is. Een van de oudste en meest geroemde bronnen van zout in China zijn de zoutmeren van de Qinghai-Tibetaanse Hoogvlakte. Die blijken nu ook bij te dragen aan China’s leidende rol in de high-tech revolutie.
We hadden slechts één dag in Xining, de hoofdstad van de provincie Qinghai. Dat is niet veel tijd om zo’n grote stad te zien, maar met een doordacht geplande route hebben we toch meer dan genoeg gezien, gehoord en opgezogen om een zinvolle verslag van onze impressies te geven.
In veel Chinese steden concentreren kunstenaars zich graag in stadsdelen in buitenwijken. Ze kunnen dan makkelijker netwerken en faciliteiten delen. Voor bezoekers is het een enorme tijdsbesparing, omdat ze in één ochtend of middag een groot aantal galeries kunnen bezoeken. Zulke wijken zijn eveneens aantrekkelijk voor horeca-ondernemers, zodat kunstenaars en bezoekers niet ver hoeven te lopen voor een kop koffie of een kom noedels.
