OPINIE Carlos Martinez
15 augustus is in China vanaf nu de Nationale Dag van de Ecologie. Carlos Martinez betoogt dat we maar beter met China, supermacht nieuwe energiebronnen, kunnen samenwerken om milieu, klimaat en biodiversiteit te beschermen. ChinaSquare neemt dit artikel als opiniestuk over. Het is dus niet noodzakelijk een weergave van redactionele standpunten.
Ecologische beschaving in China, een verstrekkende bijdrage aan de mensheid
Dinsdag 15 augustus is de eerste Nationale Dag van de Ecologie in China. Op 15 augustus 2005, 18 jaar geleden, uitte Xi Jinping, toenmalig secretaris van het provinciecomité van Zhejiang van de Communistische Partij van China (CPC), voor het eerst de gedachte dat groene bergen zelf gouden bergen zijn, toen hij een bezoek bracht aan Yucun, een dorp in de provincie Zhejiang.
Supermacht hernieuwbare energie
Tijdens een nationale conferentie over de bescherming van ecologie en milieu in juli 2023 zei de Chinese president dat de Chinese ontwikkeling van hoge kwaliteit moet gesteund zijn op een ecologisch milieu van hoge kwaliteit en dat in China de modernisering met de harmonieuze co-existentie van mens en natuur moet worden bevorderd.
In de afgelopen decennia heeft China buitengewone vooruitgang geboekt en is het wereldleider geworden op het gebied van hernieuwbare energie, elektrische voertuigen, groen openbaar vervoer en bescherming van de biodiversiteit.
In een artikel in BBC News van 29 juni werd opgemerkt dat van het half biljoen dollar dat vorig jaar in de hele wereld werd uitgegeven aan wind- en zonne-energie, China 55 % voor zijn rekening nam. De zonne-energiecapaciteit van China is nu groter dan die van de rest van de wereld samen. Het land kan redelijkerwijs worden beschouwd als de eerste ‘supermacht van de hernieuwbare energie’.
Ongeveer 99 % van alle elektrische bussen ter wereld rijdt in China, net als 70 % van alle hogesnelheidslijnen ter wereld. China voert het grootste herbebossingsproject ter wereld uit, waarbij de bosbedekking is verdubbeld van 12 % in 1980 tot 24 % vorig jaar.
Toekomst van de doelstellingen
En China’s inzet voor groene ontwikkeling wordt alleen maar groter. Milieuduurzaamheid is een centraal thema op alle overheidsniveaus en de ambitieuze doelstellingen van het land om in 2030 een piek in koolstofemissies te bereiken en in 2060 koolstofneutraal te zijn, geven actief richting aan de economische strategie van China.
Uit een gedetailleerd rapport van de in San Francisco gevestigde ngo Global Energy Monitor blijkt dat China’s groene energiedoelen voor 2030 waarschijnlijk al in 2025 worden gehaald. Zoals de Britse milieudeskundige Mike Berners Lee schreef: ‘Meer dan in de meeste andere landen kunnen de Chinezen een beleidspunt verwezenlijken als ze dat als een goede zaak zien.’ Dit is natuurlijk te danken aan het socialistische systeem van China, dat zo in mekaar zit dat politieke en economische prioriteiten niet worden bepaald door de drang van het kapitaal naar voortdurende expansie, maar door de behoeften en aspiraties van het volk.
China’s aanhoudende investeringen in hernieuwbare energie hebben geleid tot een wereldwijde verlaging van de kosten, zodat zonne- en windenergie in een groot deel van de wereld steeds meer kunnen concurreren met fossiele brandstoffen. Volgens het Internationaal Energieagentschap heeft China’s enorme investering in groene energie ‘bijgedragen aan een kostendaling van meer dan 80 %, waardoor zonne-energie in veel delen van de wereld de meest betaalbare technologie voor het opwekken van elektriciteit is geworden’.
Ecologische beschaving
De ontwikkeling van een ecologische beschaving in China is een verstrekkende bijdrage aan de mensheid.
Je zou verwachten dat westerse landen de rol van China zouden waarderen. Het zijn juist deze landen die echt het voortouw zouden moeten nemen op het gebied van duurzame ontwikkeling. Zij zijn immers verantwoordelijk voor het grootste deel van de historische emissies en blijven bovenaan de hitlijsten staan als het gaat om emissies per hoofd van de bevolking. De New York Times meldde in 2021 dat ’23 rijke, ontwikkelde landen verantwoordelijk zijn voor de helft van alle historische CO2-uitstoot’, waarbij de VS alleen al verantwoordelijk is voor iets minder dan 25 %, ondanks het feit dat in het land slechts 4 % van de wereldbevolking woont.
Verantwoordelijkheden
Het principe van ‘Gemeenschappelijke Maar Gedifferentieerde Verantwoordelijkheden‘, overeengekomen tijdens de Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake Klimaatverandering van de Wereldmilieutop in Rio de Janeiro van 1992, maakt duidelijk dat rijke, geïndustrialiseerde landen het voortouw zouden moeten nemen bij het voorkomen van klimaatafbraak en ontwikkelingslanden zouden moeten steunen bij het invoeren van een milieuvriendelijk ontwikkelingsmodel.
De betreurenswaardige realiteit is dat deze rijke landen nauwelijks vooruitgang hebben geboekt in de aanpak van klimaatverandering. Voor zover ze hun uitstoot van broeikasgassen hebben verminderd, is dit grotendeels bereikt door hun industrie te exporteren naar energiecentrales in de ontwikkelingslanden, voornamelijk China.
Energie en oorlog
Ondertussen veroorzaakt het voortsnellende streven van de VS om zijn hegemonie ten koste van alles te behouden grote tegenslagen voor het gezamenlijke project van de mensheid om een planeet in stand te houden die geschikt is voor menselijke bewoning.
Als onderdeel van haar proxyoorlog tegen Rusland heeft de regering Biden zwaar ingezet op sancties tegen Russisch gas en Europa aangespoord om op lange termijn minder afhankelijk te worden van Russische energie. De resultaten hiervan zijn onder andere een enorme toename van de Amerikaanse export van schaliegas naar Europa, een toename van het steenkoolverbruik in Europa en het opvoeren van de olieboringen in de Noordzee.
Alleen al dit jaar heeft de Amerikaanse regering het enorme olieboorproject Willow op de noordelijke helling van Alaska goedgekeurd – ‘een enorme bedreiging voor het klimaat’ die ‘niet strookt met de beloften van deze regering om de klimaatcrisis aan te pakken’, aldus Jeremy Lieb van de milieurechtengroep Earthjustice. De regering Biden kondigde in mei ook aan dat ze een gebied van meer dan 73 miljoen hectare in de Golf van Mexico te koop zou aanbieden voor offshore olie- en gasboringen, waardoor de ontwikkeling van fossiele brandstoffen in de regio voor de komende decennia wordt vastgelegd.
Duitsland, decennialang een gidsland voor de beweging voor hernieuwbare energie, is begonnen met het heropenen van zijn kolenmijnen. Het gebruik van steenkool is toegenomen, met een hoeveelheid die overeenkomt met de daling van het uit Rusland geïmporteerde aardgas.
De Britse regering krabbelt flink terug op haar klimaatbeloften. Nog maar een paar dagen geleden, toen de wereld te kampen had met ongekende temperaturen – samen met bosbranden en overstromingen – beloofde premier Rishi Sunak om ‘alles’ uit de olie- en gasreserves van het land ‘te halen’ en onthulde hij plannen voor een nieuwe boorronde in de Noordzee.
De weg naar de ecologische beschaving
Het Westen zou met China moeten samenwerken om de klimaatcrisis aan te pakken – door de ontwikkeling van geïntegreerde toeleveringsketens, transmissiecapaciteit, systemen om de biodiversiteit te beschermen en meer. In plaats daarvan leggen de VS en hun bondgenoten China over de hele lijn sancties op – op basis van walgelijke, absurde en valse laster over mensenrechtenschendingen in Xinjiang – in een poging om China’s zonne-energie-industrie lam te leggen. Het lijkt erop dat de slogan ‘liever dood dan rood’ nog altijd geldt in de 21e eeuw.
De regeringen van het Zuiden daarentegen, niet gedreven door de monsterlijke motieven achter de nieuwe koude oorlog, werken enthousiast samen met China en profiteren van zijn ervaring, steun en investeringen. De vooraanstaande econoom Hu Angang van de Tsinghua Universiteit schrijft dat het Chinese model ‘de landen in het Zuiden een nieuw uitzicht kan bieden op ecologische beschaving en ontwikkeling – de ‘weg naar een groene ontwikkeling’.
China en het mondiale Zuiden
De Chinese financiering voor de opwekking van hernieuwbare energie in andere landen is de afgelopen tien jaar exponentieel toegenomen en is nu goed voor de overgrote meerderheid van de door China gefinancierde opwekkingscapaciteit in het buitenland. China is betrokken bij enorme hernieuwbare energieprojecten in heel Afrika en Latijns-Amerika.
Ondertussen is er een belangrijke reeks richtlijnen uitgevaardigd voor het vergroenen van het Belt and Road Initiative, waarin belangrijke manieren worden gevonden om emissies te verminderen, het vervuiling terug te dringen en de biodiversiteit te beschermen in door China gefinancierde infrastructuurprojecten op zowat alle continenten.
De landen van het Zuiden slaan de handen ineen om aan een groenere toekomst te bouwen, terwijl het Westen keer op keer op de zelfvernietigingsknop drukt. Milieuactivisten in het Westen moeten de juiste lessen trekken, de anti-China hysterie resoluut verwerpen, zich verzetten tegen ontkoppeling, zich verzetten tegen de nieuwe koude oorlog en een maximale wereldwijde samenwerking bevorderen om de planeet te redden.
Carlos Martinez is een links publicist. Hij is de auteur van The East is still Red.
Het bovenstaande stuk verscheen bij Friends of Socialist China en in de Global Times
