China komt op voor zijn recht op toezicht over het luchtruim en de wateren in de Zuid-Chinese Zee. Gisteren heeft de Chinese marine de bemanning van een gevechts- en verkenningsvliegtuig van de VS gesommeerd om de territoriale wateren van China te verlaten. Journalisten van CNN namen deel aan een van de verkenningsvluchten.
De Amerikaanse journalisten hebben laten weten dat zij, bij uitzondering, toestemming hadden om mee te vliegen op een P8-A Poseidon, een vliegtuig dat kan worden ingezet tegen duikboten, voor gevechten aan de oppervlaktewateren en voor verkenningen. Ze konden een incident melden: de Chinese marine die acht keer een waarschuwing liet uitgaan dat het vliegtuig van de VS over Chinees gebied vloog en het luchtruim daar moest verlaten. De Amerikanen antwoordden dat zij door internationaal luchtruim vlogen, wat neerkomt op een betwisting van de Chinese aanspraken op dat deel van de Zuid-Chinese Zee. De woordvoerder voor Buitenlandse Zaken van China verklaarde later dat hij niet op de hoogte was van een incident, maar hij herhaalde dat ‘de soevereiniteit van China over de Nansha eilanden en omringende wateren onaanvechtbaar is’. Hij voegde eraan toe: ‘China heeft het recht om te surveilleren in het luchtruim en de wateren daar, zodat het de veiligheid van het land kan verdedigen en ongelukken op zee voorkomen’ en drong erop aan dat ‘andere landen acties zouden nalaten die de geschillen kunnen compliceren en erger maken’.
Een woordvoerder van het Pentagon, het ministerie van Defensie van de VS, heeft in een verklaring volgehouden dat het Amerikaanse vliegtuig nog 12 zeemijlen verwijderd was van kunstmatige eilanden die China in de zee daar bouwt. Volgens Washington vloog het dus in het internationale luchtruim. Het Pentagon sluit niet uit dat het, zonder waarschuwing, die grens zal overschrijden omdat de VS voor zichzelf in de eerste plaats, maar ook voor andere landen het recht op vrij verkeer opeist.
Chinees bombardementsvliegtuig op oefening
Enkele uren later kwam er een bericht van het Chinese leger. De woordvoerder gaf melding van een eerste verkenningsvlucht van een Chinees bombardementsvliegtuig over de zee-engte tussen de Japanse eilanden Miyako en Okinawa. De oefening had volgens Beijing de bedoeling de slagkracht te verbeteren, was vooraf gepland en niet tegen andere landen gericht. De trainingszone is in het internationale luchtruim, op een hoogte waar de burgerluchtvaart niet komt.
De VS voert al jarenlang in internationale media een propagandaoorlog betreffende de Zuid-Chinese Zee, waar het systematisch partij kiest voor landen die aanspraak maken op eilanden die China als zijn grondgebied beschouwt. De afgelopen maanden is het thema dat van de kunstmatige eilanden die China daar aanlegt. Om daar weer de aandacht op te vestigen heeft Washington een team van de zender CNN een reportage laten maken op een vliegtuig van zijn luchtmacht, waarbij het dus tot een mini-incident is gekomen. China zegt dat de aanleg van structuren in de Zuid-Chinese Zee gebeurt overeenkomstig zijn soevereiniteit over het gebied en dat het gaat om burgerlijke voorzieningen die de internationale scheepvaart en andere landen ten goede zullen komen. Ook zou Washington zedig zwijgen over structuren die andere landen hebben aangelegd in betwist gebieden van de Zuid-Chinese Zee. Beijing is verder van mening dat de geschillen kunnen en moeten worden aangepakt in bilaterale besprekingen, volgens de Declaration on the Conduct (Verklaring over de Houding in de Zuid-Chinese Zee), een overeenkomst van 2011 tussen verschillende eisende landen. ‘De VS bemoeit zich ten onrechte met de zaak’ volgens China en ‘moedigt provocaties door bepaalde landen aan’.
Xinhua, SCMP, China Daily
“Beijing is verder van mening dat de geschillen kunnen en moeten worden aangepakt in bilaterale besprekingen, volgens de Declaration on the Conduct (Verklaring over de Houding in de Zuid-Chinese Zee), een overeenkomst van 2011 tussen verschillende eisende landen.”
Als China echt serieus bilateraal wil onderhandelen, moeten ze dat ook doen en niet voorafgaand eilanden al bezetten.
Feit is dat China niet het enige land is dat soevereiniteit over dit gebied claimt. Feit is verder dat het opspuiten van eilanden en het militariseren daarvan de verhoudingen met andere landen onder druk zet. China kiest voor de escalatie.
@Huub,
Snap dat China met de deurtjes dicht bilateraal wil onderhandelen. Dan geeft China gelegenheid om haar (economische) macht te doen gelden en voor China wenselijke “afspraken” af te dwingen.
Net als de verdragen die de imperialisten in de 19e eeuw met China sloten, zullen we maar zeggen.
Het hele punt is dat bilateraal onderhandelen niet de norm is.
De norm is het internationale zeerecht.
Dat China haar claims niet wil laten toetsen aan het internationale recht, spreekt natuurlijk boekdelen.
Tot het midden van de vorige eeuw maakte niemand zich zorgen over wie de Zuid-Chinese Zee controleerde. Alle betrokken landen waren zwak en er was weinig te zoeken daar. Geleidelijk ontdekken ze economische en strategische belangen. China’s landsgrenzen zijn uitgestrekt. De landmacht kreeg prioriteiten terwijl de marine weinig aandacht kreeg. China wou geschillen oplossen via onderhandelingen. Vietnam en Filipijnen gebruikten echter hun geografisch voordeel en palmden steeds meer eilanden in. Norm was: wet van de sterkste.
In 1982 trad het VN-zeerechtverdrag in werking. Ook China heeft het verdrag geratificeerd, maar met uitdrukkelijke uitsluiting van de toepassing in de Zuid-Chinese Zee.
China berust zich op historische feiten terwijl Vietnam en Filipijnen zich berusten op het VN-zeerechtverdrag. Er zijn 3 mogelijke manieren om geschillen op te lossen: onderhandelen, internationaal recht of wet van de sterkste. Het internationaal recht is hier niet van toepassing omdat het verdrag zich niet uitspreekt over historische situaties (voor 1982) en omdat China de toepassing ervan uitdrukkelijk heeft uitgesloten. Elke waarnemer zal op een gegeven ogenblik moeten toegeven dat geen enkele standpunt 100% waterdicht is. Daarom is onderhandelen de beste oplossing, anders geldt de wet van de sterkste.
Een vraag die we moeten stellen is waarom de VS zich zo uitdrukkelijk willen bemoeien in deze zaak. Dit gegeven wordt te weinig belicht. En op een gegeven ogenblik zal ook de VS zich moeten gehoorzamen aan de wet van de sterkste.
Het is het één of het ander.
Als China opkomt voor haar “rechten”, dan dient dat te gaan om rechten die op basis van gemeenschappelijk gedeelde principes gelden.
Met andere woorden, het internationale recht.
Gelukkig maar, want met claims op basis van historische feiten wordt het een zooitje.
China wenst echter niet mee te doen met het internationale recht (wat natuurlijk alles zegt over de validiteit van de claims van China).
Prima, maar dan kunnen ze evenmin een recht claimen.
Zelfs als onderhandelen te verkiezen zou zijn (wat ook een vorm van het recht van de sterkste is, immers het niet willen meedoen met de internationale regels is een vorm van machtsuitoefening), dan kan China (nog) niet handelen als ware het het eigen territorium. Dat dient immers eerst te worden uitonderhandeld.
Ook hier dus botte machtsuitoefening. Eerst de rechten opeisen en de anderen vertellen dat ze moeten wegwezen, en daarna op basis van voldongen feiten willen “onderhandelen”.
1. We leven niet in een geïdealiseerde wereld. In de reële wereld zijn er eerst feiten, daarna regels. Daarom zijn historische feiten weldegelijk relevant! Historische feiten zijn rechtsgeldige argumenten in nationale en internationale wetten. Behalve in zeldzame uitzonderingen, gelden wetten enkel voor de toekomst.
2. China heeft met 12 van de 14 buurlanden grensgeschillen via onderhandelingen opgelost. Bilateraal onderhandelen is de norm. Als partijen deze weg niet willen bewandelen, zegt dit enkel over de kwaliteit van hun leiders. Er is geen enkel bewijs dat China geen compromissen wil sluiten.
3. De VS zijn (in relatieve termen) in verval en overspelen hun macht in deze kwestie door te bemoeien in de Zuid-Chinese Zee. Vietnam en de Filipijnen maken een fout door te geloven in de onvoorwaardelijke steun van de VS. Als puntje bij paaltje komt, trekken de VS zich terug. De grootste dupe zijn Vietnam en de Filipijnen als ze kiezen voor confrontatie.
Elk land heeft zijn eigen historische feiten, Lok, daarom is dit zo’n slechte maatstaf. Maar in jouw ogen telt vast alleen de historische lezing van China.
En wie kiest hier nou voor de confrontatie?
China tekent vrij en blij een lijn die zo’n beetje het strand van de Filipijnen en Vietnam raakt, spuit eilanden op en dwingt vervolgens deze landen om de “feiten” te erkennen.
En als andere landen het in hun hoofd halen te protesteren, dan zijn het deze landen die voor de confrontatie kiezen.
Maar goed, aardig is natuurlijk wel dat het spierballengedrag van China de buurlanden in de armen duwt van de States.
Als het puntje bij het paaltje komt heeft China geen bondgenoten.
@Tinus: Goed lezen graag…
Zoals ik in het begin al schreef: “Elke waarnemer zal op een gegeven ogenblik moeten toegeven dat geen enkele standpunt 100% waterdicht is. Daarom is onderhandelen de beste oplossing, anders geldt de wet van de sterkste.”
Historische feiten zijn rechtsgeldige argumenten evenals de argumenten van Vietnam en de Filipijnen. De confrontatie is het minst via onderhandelen.
@Lok
“Onderhandelen is de beste oplossing….” Zeer juist, zo hoort het. Maar dan moet je niet, terwijl die onderhandelingen nog niet eens zijn begonnen, alvast de eilanden gaan bezetten. Je moet eerst met betrokkenen overeenstemming bereiken. Je kunt niet als de “neighbourhood bully” gewoon je gang gaan.
Dit zijn volgens wikipedia de claims:
De Volkrepubliek China deelt diens claim in onder de provincie Hainan
Vietnam deelt de eilanden in bij Khánh Hòa, een provincie in Vietnam
Taiwan rekent de Spratly-eilanden bij de gemeente Kaohsiung
Brunei’s geclaimde deel hoort bij diens exclusieve economische zone
Maleisië claimt eilanden, als onderdeel van de staat Sabah
Het Filipijnse deel ten slotte, behoort tot de gemeente Kalayaan, onderdeel van de provincie Palawan.
Lok, ik begrijp je prima, we zijn het alleen niet met elkaar eens.
Hoewel ik in herhaling val, wil ik er nogmaals op wijzen dat onderhandelen ook neerkomt op het recht van de sterkste.
Beste optie is deze kwestie door het internationale recht te beslechten.
Scoort China ook nog wat punten aan goodwill.
Groet,
china onderhandeling strategie is beetje hetzelfde als die van de india-china oorlog in 1963. india onderhandelt helemaal niet en claim zomaar en start met bouwen. china valt india binnen en won de oorlog, maar later had china alle territory terug gegeven aan india. en wil verder onderhandelen. wat spierballen laten zien betekend niet stelen. het is gewoon onderdeel van onderhandelen.
@Huub
Stel de vraag eens welke partijen niet wil onderhandelen…
@Tinus
Absoluut niet eens met jouw standpunt. Niet-onderhandelen betekent pas het recht van de sterkste. Onderhandelen tussen soevereine staten die in beginsel gelijkwaardig zijn, is de meest beschaafde manier van conflict oplossen. Op dit vlak lijkt jij uit Mars te komen.
Het internationaal recht erkent ook historische feiten. Wat je bedoelt is oplossen volgens de principes van het VN-zeerechtverdrag. Zelfs in het hypothetische geval dat China deze weg zou willen bewandelen, dan nog moet er ook onderhandeld worden tussen betrokken partijen. Er zijn o.a. veel overlappende gebieden. We leven niet in een geïdealiseerde wereld. Theorie is mooi, maar vaak niet praktisch toepasbaar. Meer over het standpunt van China:
http://www.chinasquare.be/actueel-nieuws/china-noemt-unclos-onbevoegd-conflict-met-filippijnen/
@Lok Welke partijen willen niet onderhandelen?
@Huub
Eindelijk hebben we toch een punt gevonden waar we ongeveer eens zijn met elkaar: namelijk dat de beste oplossing in deze kwestie bestaat uit onderhandelen. Als we duidelijk weten welke partijen niet bereid zijn om te onderhandelen, dan weten we ook waar we aan moeten werken. De internationale gemeenschap (inclusief de VS) en de media zouden die partijen onder druk moeten zetten. Onderhandelen is altijd nemen en geven. Als China telkens hamert op bilaterale besprekingen, moet dat opgevat worden als een positief signaal dat het land compromissen wil sluiten.
Historische feiten?
Sudetenland…
Het zou wat inspanning eisen, maar verdere discussie heeft pas zin als je eens een oplossing voorstelt overeenstemmend met het internationaal recht en met de realiteit…