decennium van de Volksrepubliek. Toen Mao’s “Sprong Voorwaarts” faliekant afgelopen was, leidde Yu Qiuli de economie op militaire wijze dank zij de petroleuminkomsten. Sedert 1978 sloegen Chen Yun en Deng Xiaoping de handen in elkaar voor de hervormingspolitiek waarin markmechanismen handoverhand meer belangrijk werden. Gemeenschapseigendom blijft echter predominant zij het dat de niet-publieke sector een remonte maakt
China wil toetreden tot de Wereldhandelsorganisatie (WHO) onder het statuut van ontwikkelingsland. Chinese producten zullen dan vrijer in het buitenland verkocht kunnen worden en omgekeerd zullen ook buitenlandse producten en diensten makkelijker op de Chinese markt kunnen verhandeld worden. Sommige nijverheidstakken zullen onder druk komen te staan, terwijl er ook sectoren zullen zijn die er wel bij zullen varen. De Chinese overheid wil deze uitdaging aangaan als gevoelige sectoren gedurende een paar jaar nog van een bescherming kunnen genieten.
China dat al een stedelijke werkloosheid kent van 7,5 % wil de komende jaren zowel de staatsondernemingen efficiënter maken en haar ambterarenapparaat minder bureaucratisch. Om de jobs die onvermijdelijk op de tocht zullen komen te staan terug op te vullen, wordt een werkgelegenheidsplan uitgewerkt dat meer dan 50 miljoen personen aan nieuw werk wil helpen. Grootscheepse openbare werken, een ontwikkeling van de tertiaire sector en de gemeenschapsdiensten en het steunen van KMO’s en zelfstandigen zijn daarbij enkele van de grote assen.
December eerstkomend duren China’s hervormingen reeds 20 jaar. Oorspronkelijk begonnen als een “heraanpassingspolitiek” volgens Chen Yuns recepten uit de vijftiger en zestiger jaren, evolueerden ze tot een socialistisch marktmodel dat de signatuur van Deng Xiaoping draagt. Dengs oorspronkelijke doelstelling -de verviervoudiging van het BNP tegen 2000- werd reeds gehaald en de bevolking verdubbelde haar inkomen eveneens elke tien jaar. Om de economische hervormingen te begrijpen is het noodzakelijk te weten dat voordien het economisch systeem gekenmerkt werd door een planning met hoge investeringsvoeten ten voordele van de zware industrie.
China dat al een stedelijke werkloosheid kent van 7,5 % wil de komende jaren zowel de staatsondernemingen efficiënter maken en haar ambterarenapparaat minder bureaucratisch. Om de jobs die onvermijdelijk op de tocht zullen komen te staan terug op te vullen, wordt een werkgelegenheidsplan uitgewerkt dat meer dan 50 miljoen personen aan nieuw werk wil helpen. Grootscheepse openbare werken, een ontwikkeling van de tertiaire sector en de gemeenschapsdiensten en het steunen van KMO’s en zelfstandigen zijn daarbij enkele van de grote assen.
Watermeloenen vind je tijdens de maand augustus op elke straathoek. In de uithoeken van de stad en tot bij de woonblokken zijn er goed gevulde markten en supermarkten. Tussendoor komt er nog een venter vragen of je een stuk ananas lust of staan kraampjes opgesteld met Chinese fastfood boxen. In China is de handel vrij florissant en verloopt voor meer dan 90 pct. via de markt.
China wil de aangroei van de grote steden controleren, de middelgrote steden matig en de kleine steden actief ontwikkelen en in de steden zelf zullen de buurtcomités nieuw leven worden ingeblazen. Wat huisvesting betreft, wordt het wonen uit het circuit van sociaal dienstbetoon gehaald. China wil dat er in hoofdzaak een marktpolitiek komt bij het bouwen en toewijzen van huizen, wat zal aangevuld worden door een sociale huisvestingspolitiek voor de meer bescheiden inkomens. Inzake de uitbouw van stedelijke infrastructuur is er althans in theorie meer aandacht voor het openbaar vervoer.
China zit met een overschot van 120 miljoen boeren die hun lapje grond verlaten en hun geluk in de stad gaan zoeken. Daar doen ze het vuile werk en zijn in grote steden nauwelijks nog weg te denken. Toch belasten ze de stedelijke infrastructuur en zorgen voor tal van problemen inzake onderwijs, gezinsplanning, vervoer…Het werd dringend om een systeem op te zetten zodat het probleem van deze vlottende bevolking echt kan aangepakt.
China wil tegen het jaar 2000 zijn 65 miljoen armen boven de armoede-grens tillen. Hoewel er de laatste 3 jaren reeds 15 miljoen Chinezen de armoede vaarwel zegden, is de overgebleven harde kern een harde noot om te kraken omdat er vaak in onvruchtbare omstandigheden geleefd wordt met een spiraal aan negatieve socio-economische factoren. Momenteel worden alle zeilen bijgezet om ook daar de zelfwerkzaamheid op gang te trekken. Het objectief betekent echter dat elk jaar 13 miljoen personen uit de armoede dienen gehaald
Eind juli keert Hongkong politiek terug naar het Chinese moederland. De economie heeft niet gewacht op die datum want in de loop van de jaren heeft Hongkong zich ontwikkeld als de belangrijkste doorgangshaven van China en de buitenwereld. De economische integratie is niet enkel commercieel maar ook industrieel met belangrijke delocalisatie van ondernemingen uit Hongkong die onderaannemingen uitbesteden aan hun filialen in het vasteland. Naar de toekomst toe wordt verwacht dat ook in de dienstensector een integratie zal plaatsgrijpen.
