Hoe overleefden gewone Chinezen de 76 dagen lockdown van Wuhan? De Chinese website sixthtone.com bracht persoonlijke getuigenissen van een sociale werksters en van een coronapatiënt.
Opvang van ‘tijdelijke wezen’
Duizenden ouders in Wuhan belandden in ziekenhuizen of speciale instellingen voor quarantaine. Voor de opvang van de ‘tijdelijke’ wezen waren vrijwilligers erg belangrijk.
Sociale werksters Li Ren bood zich op 19 februari aan als vrijwilligster. Haar opdracht: zorg dragen voor de vierjarige Yiyi. De grootmoeder van Yiyi was aan corona bezweken, beide ouders werden met ernstige klachten opgenomen in het ziekenhuis. Het buurtcomité zocht begeleiding voor het meisje dat zelf in een quarantaine instelling zat. Li Ren liet haar echtgenoot en eigen kind achter om voor onbepaalde tijd in te trekken in de instelling.
De quarantaine gebeurde op de zevende verdieping van een omgebouwd hotel. Daar zaten nog zes andere tijdelijke wezen van tussen 4 en 17 jaar oud.
Zoeken naar oplossingen
Hoeveel kinderen in een dergelijke situatie terechtkwamen in Wuhan is niet bijgehouden. Maar met meer dan 50.000 besmette personen die behandeld of afgezonderd werden waren er allicht duizenden. Hulp van familie uit andere plaatsen was wegens de lockdown onmogelijk. Einde januari kwam het probleem in de media toen een 17-jarige mentaal gehandicapte jongen thuis stierf nadat zijn vader in quarantaine geplaatst was. Op 11 februari gaf het nationale ministerie van burgerzaken formeel opdracht aan alle lokale besturen om voor achtergebleven kinderen te zorgen.
De situatie in Wuhan, waar de epidemie piekte, maakte dat er nogal geïmproviseerd werd.
Fang Li, de moeder van twee andere kinderen op de verdieping vertelt dat haar buurtcomité toen ze in quarantaine moest eerst voorstelde dat haar elfjarige dochter op het vierjarig zoontje zou passen. Fang Li weigerde en stelde voor dat ze met haar kinderen zou opgesloten worden in haar appartement. Uiteindelijk konden de kinderen in het hotel terecht.
Cindy Chen die een tijdje doorbracht in een fangcang hospitaal (een tijdelijk hospitaal voor patiënten met milde symptomen), vertelt dat ze daar een meisje ontmoette dat gescheiden was van haar ouders. Ze zag er ook een man die geen COVID-19 had maar er toch in geslaagd was zich te laten opnemen om bij zijn ziek kind te kunnen blijven.
Xu Jing, de stichtster van de ngo Qiansuilan die zich het lot van kinderen aantrekt, zegt dat in het quarantaine centrum waar haar vrijwilligers werken, aanvankelijk niemand voltijds met de kinderen bezig was. Er was vooral gebrek aan emotionele opvang van kinderen die door de ziekte of dood van ouders en grootouders getraumatiseerd waren.
Emotionele steun belangrijk
Li Ren werkte voordien voor een ngo die psychologische begeleiding en andere diensten verleende aan ouderen en kinderen. Maar permanent op een klein kind passen in een stress gevende omgeving had ze nooit gedaan. Yiyi was erg gesloten en getraumatiseerd. Om het ijs te breken droeg Li een gewoon masker in plaats van het volledig beschermingspak dat medewerkers van het centrum standaard droegen. Iedere keer dat dokters in beschermend pak de kamer binnen kwamen om hun temperatuur te meten sloeg het meisje in paniek. Na een dag of drie ging het beter. Ze keken samen tv, zongen en dansten. In overleg met de moeder van het kind, die er erg aan toe was, werden geen videogesprekken gevoerd.
Li Ren moest maar voor één kind zorgen. Zhou Huiqin, een vrijwilligster van Qiansuilan, zorgde voor de zes anderen op de verdieping. Ze speelde met de 4- tot 8-jarigen en zorgde ervoor dat ze speelgoed en snoep hadden. De vier anderen, teenagers, hielp ze om hun kamer net en gedesinfecteerd te houden en met hun schoolwerk.
Het belangrijkste was de kinderen emotioneel te ondersteunen om de scheiding van hun ouders te verwerken. Dat wordt bevestigd door Huang Minfang, een therapeut in kinderpsychologie. Kinderen moeten overtuigd worden dat ze door hun ouders niet achtergelaten zijn, dat de tijdelijke scheiding door omstandigheden noodzakelijk is.
Kinderen moeten ook geholpen worden de dood van familieleden te verwerken. Yiyi werd door haar overleden grootmoeder opgevoed. Haar moeder had haar niet durven vertellen dat ze dood was.
De ngo Qiansuilan ziet het als een taak de families die ze nu geholpen hebben op te volgen bij eventuele emotionele of mentale problemen. Zo zie je bij sommige kinderen verlatingsangst opduiken.
Li en Zhou dienden een kleine maand als opvangouder. De kinderen bleven in de quarantaine afdeling tot hun ouders in staat waren hen terug op te halen. Om hen niet te veel van streek te brengen werden ze pas de dag voor hun vertrek verwittigd. Het vertrek was voor iedereen een bevreemdend moment. Alhoewel Li een bijzondere band met Yiyi had opgebouwd heeft ze intussen het contact met de familie stopgezet. Ze zijn terug in staat voor zichzelf te zorgen.
Leven in een fangcang
Yi Bei is grafisch ontwerpster in Wuhan. Ze bracht meer dan twee weken door in een tijdelijk ‘fangcang’ hospitaal, nadat zij en haar ouders COVID-19 kregen. Haar ouders werden in een ander hospitaal behandeld.
Op 24 maart ging ze bloedplasma geven. Het was de eerste keer in bijna twee maanden dat ze de buitenwereld zag. Yi Bei testte positief begin februari. Ze werd eerst verzorgd in een gewone kliniek, dan in een fangcang hospitaal voor mensen met lichte symptomen en verbleef tot slot in een rehabilitatiecentrum.
Terwijl ze in de taxi naar het centrum voor plasmacollectie reed, herinnerde alleen het maanpak van de chauffeur haar eraan dat de voorbije periode geen kwade droom was. Dit is haar verhaal.
In januari ging ik nog naar een popconcert met 13.000 toeschouwers in het Wuhan Sports Center. Enkele weken later was ik terug in het sportcentrum, dat ondertussen omgebouwd was tot fangcang hospitaal.
Toen ik er opgenomen werd, zat de bedden in het centrum al ongeveer vol. De zone voor basketbal was opgedeeld in zes, voor telkens honderd mensen. In het centrum werkten 300 personen, voor het grootste deel verpleegsters.
Het leven in het centrum was monotoon, gemarkeerd door de maaltijden en een eindeloze reeks gezondheidstesten. Drie keer per dag werd door verpleegsters de lichaamstemperatuur gemeten. Tussendoor waren er metingen van het zuurstofgehalte in het bloed en het hartritme. Bij oudere patiënten werd ook de bloeddruk gemeten. Dokters kwamen tweemaal daags langs. Verpleegsters organiseerden van tijd tot tijd lichaamsoefeningen.
Voor de rest van de tijd hielden we onszelf bezig. Buiten het stadium was een groot plein waar we konden rondwandelen. Maar sommigen bleven de hele dag in bed. Velen zaten samen en probeerden de tijd te verdrijven door urenlang te keuvelen.
Kantine en karaoke
Het leek eigenlijk op een grote slaapzaal met 600 mensen.
In het begin waren er problemen met het eten. Wie dicht bij de ingang lag kon eerst gaan en nam soms te veel, zodat de laatsten niets meer hadden. Daarna werd het eten aan bed gebracht. Toen ik ‘s morgens wakker werd gebeurde het dat het ontbijt al klaar stond.
Slapen verliep moeilijk. Het licht bleef dag en nacht aan. Na een tijdje kregen we wel oogmaskers. Maar ik lag dicht bij de ingang en werd voortdurend gestoord door mensen die naar het toilet gingen. Er waren ook patiënten die hinderlijk snurkten. En oordoppen waren niet te krijgen.
In de instelling waren geen douches. We kregen een kom water om ons te wassen. Veel mensen zaten uren buiten met hun voeten in een kom water.
Als ontspanning was er elke dag een ‘concert’. De patiënten zongen of speelden een instrument. Het was zo luid dat ik buiten moest gaan om met mijn ouders te videochatten. Soms speelde er ook lichte muziek over de radio. Dat was rustiger.
Nieuwe vrienden
Dagenlang samenleven leidt tot kameraadschap. Aangezien mijn ouders er slecht aan toe waren, en in de fangcang over niets anders dan ziekte gesproken werd, sloot ik me aanvankelijk af en bleef in bed. Pas toen het beter ging met mijn ouders begon ik rond te wandelen en contact te maken.
Ik leerde een vrouw kennen, een dertiger. Ze weende elke dag aan de telefoon wanneer ze met haar buurtcomité sprak. Haar moeder kon zich niet meer zelf beredderen en moest bovendien in quarantaine gaan. Een andere vrouw weende ook elke dag. Heel haar familie was besmet en ze wist niet hoe haar twee kinderen op te vangen. Na een tijdje vormden we een groepje van vijf of zes. We praatten de hele dag vol. Eerst ging het over de ziekte, daarna over ons privéleven. Er waren dertigers, veertigers en zelfs vijftigers. Ik was de jongste. We hebben een Wechat groep gevormd. Nu we allemaal terug thuis zijn blijven we in contact. Sommigen klagen dat ze als ex-patiënt gediscrimineerd worden, maar dat heb ik nog niet zelf ondervonden.
Een nieuwe gemeenschap
Wat me opviel was de zorg waarmee ouderen behandeld werden. In theorie werden in dit centrum alleen mensen van minder dan 65 jaar opgenomen. Maar er waren verschillende ouderen.
Naast mij lag een oudere vrouw uit Shandong, die al dertig jaar in Wuhan woonde maar nog altijd een slecht verstaanbaar dialect sprak. Ze was ongelukkig want haar man, zoon, kleinzoon en kleindochter lagen allemaal in een hospitaal. Ze had ook andere kwalen zoals hoge bloeddruk, slapeloosheid en ‘s nachts hoofdpijn. Het viel me op dat de verpleegsters speciaal aandacht voor haar hadden. De verantwoordelijke dokter voor onze afdeling contacteerde haar dochter en schonk hen privé een paar duizend yuan toen hij vernam dat ze het financieel moeilijk hadden. De dokter wilde nog meer geven maar de dochter weigerde; ze vond dat de goede zorg voor haar moeder al genoeg was.
Het personeel in het tijdelijk hospitaal kwam vooral uit de provincie Jiangsu. Ik heb met een vrijwilligster in het hospitaal afgesproken dat we als de pandemie voorbij is naar Jiangsu zullen reizen om hen persoonlijk te bedanken.
Er was ook een 77-jarige demente man, waarvan de vrouw elders in quarantaine zat. Hij liep doelloos rond, maar iedereen hield een oogje in het zeil. Zo ontdekten we dat hij al dagen niet meer naar het toilet ging. We spaarden onze yoghurt en bananen en deden hem die opeten. Tijdens een helder moment van de man slaagde iemand erin uit te vinden dat hij ook twee zonen had. De oudste was gehospitaliseerd maar de jongste was gezond. Een vrouw contacteerde de zoon, maar na een eerste gesprek kwam er geen vervolg. Op een ander lucide moment weende de man en vroeg naar zijn echtgenote. De vriendelijke dame slaagde erin de instelling te bereiken waar de echtgenote in quarantaine zat en een videogesprek tot stand te brengen.
Code ‘groen’
Na mijn vertrek uit de fangcang verbleef ik nog eens twee weken in een rehabilitatiecentrum. Toen in terug thuiskwam, was mijn moeder ook terug maar in zelfquarantaine. We sliepen in aparte kamers, aten apart en droegen maskers wanneer we wij elkaar waren.
Intussen zijn de beperkingen op verplaatsingen in Wuhan versoepeld. De code op mijn smartphone is nu groen. Toch blijft het nog moeilijk om in een buurt binnen te geraken. Er is nog schrik voor asymptomatische zieken. Maar de angst is fel verminderd.
De epidemie verliep helemaal niet zoals ik gedacht had. In het begin dacht ik dat het virus zou verdwijnen zoals SARS in 2003. Samen met een vriendin dacht ik dat we dan in de straten samen zouden komen, wenen en elkaar omhelzen. Haar familie is getroffen zoals de mijne, we waren een grote steun voor elkaar in deze periode.
Enkele dagen na mijn plasmadonatie kreeg ik het bericht dat er veel antilichamen inzaten en het bruikbaar was voor drie zwaar zieke patiënten. Daarom ben ik de dag dat de lockdown opgeheven werd terug plasma gaan geven, voordat het aantal antilichamen begint te verminderen.
Dokters vertellen
Sixthtone brengt ook een reeks aangrijpende getuigenissen van dokters die in Wuhan verbleven tijdens de crisis.De lezer kan ze hier vinden?
Bron: Sixthtone.com
http://www.sixthtone.com/news/1005559/how-wuhan-cared-for-pandemics-temporary-orphans
https://www.sixthtone.com/news/1005523/a-600-person-dormitory-life-inside-a-wuhan-fangcang-hospital
https://interaction.sixthtone.com/feature/2020/Wuhan-Case-Files/
