Bi Jianlu, commentator bij de South China Morning Post, schrijft dat er ten opzichte van China in het Westen ‘een subtiele maar waarneembare verschuiving gaande is (…) en een afzwakking van de harde kritiek, naast een aanhoudende analytische focus’. Dat lijkt enigszins te kloppen, maar we zijn er lang nog niet.
Deze week lanceerde China’s grootste sportforum Hupu een thread met de titel: ‘Wanneer ben je gestopt met geloven in het westerse discours?’ Hupu heeft meer dan 100 miljoen fans en 80 miljoen actieve gebruikers. Een drieehonderdtal gingen in op de thread. The China Academy verzamelde de belangrijkste antwoorden.
De voorbije week zagen we een voorbeeld van een tendentieus verhaal over China verspreid door kwaliteitsmedia. Al gehoord van Chat Xi PT, een nieuw AI programma gebaseerd op de gedachten van Xi Jinping?
De website ‘What’s on Weibo’ die de Chinese sociale media analyseert, richt deze keer een onderzoekende blik op de westerse mediacollega’s: Wat is de bron van hun nieuws en wat is er echt aan de hand?
Reuters beweert uit betrouwbare bronnen informatie te hebben over een door president Trump in 2019 gelanceerde geheime CIA propagandacampagne tegen China.
Een bespreking van het recent verschenen boek ‘La Chine, un ennemi fabriqué par la propagande?’ (China, een door de propaganda gecreëerde vijand? )van Albert Ettinger
China ontkent formeel alle beschuldigingen van inmenging in de Belgische of Europese politiek die recent in de westerse pers verschenen. Belgische media en politici blijven echter koude oorlogsretoriek aanwakkeren. Intussen kan men de vraag stellen wie echt aan inmenging doet in onze politiek.
Een recente opiniepeiling stelt dat 60% van de Amerikanen een rechtstreekse interventie in een militair conflict tussen het Chinese vasteland en Taiwan zou steunen. Dit contrasteert met standpunten over andere brandhaarden in de wereld, waar de publieke opinie eerder voor vrede pleit. De oorlogspropaganda door de twee Amerikaanse politieke partijen heeft blijkbaar succes.
Het Nederlandse dagblad Trouw publiceerde op 2 oktober een interview met sinoloog Frank Dikötter n.a.v. het verschijnen van de Nederlandse uitgave van zijn jongste boek: China na Mao. Dit interview maakt een farce van de basiswaarden waarop deze krant prat gaat. In deze reactie ga ik niet zozeer in op het boek of de auteur, maar op de manier waarop Trouw hier de onkritische manier waarmee de Europese media heden ten dage met negatieve publicaties over China omgaat voortzet.
‘Kunnen we China vertrouwen? Een andere blik op een land in transitie’ van Pascal Coppens is een boek dat zijn titel waar maakt. Het kijkt met een open blik naar een zeer brede waaier van controversiële beweringen over China en reikt ons zo de elementen aan om te antwoorden op de titelvraag. Volgens Coppens kunnen we niet alleen China – voorwaardelijk- vertrouwen, maar hebben we eigenlijk ook geen andere keuze.
Een nieuw rapport betwijfelt de beweringen van het door de NAVO gefinancierde Australian Strategic Policy Institute dat de Chinese regering een programma voor dwangarbeid door de Oeigoeren opzet, schrijft Jenny Clegg in een opiniestuk in The Morning Star.
